Felietony

Kuweta dla kota ze sztuczną kupą, listwy podłogowe, wydrążony bochenek chleba, słoik po majonezie dekoracyjnym ze ściankami pobielonymi farbą, obudowa komputera, zamrażalnik, opakowanie na tampon, mydło, ale już nie przysłowiowa skarpeta. To idealne schowki do przechowywania pieniędzy.

Nie mam zamiaru należeć do żadnego klubu, który chciałby przyjąć mnie na członka! To zdanie za Groucho Marxem i Woody Allenem mogła powtórzyć śp. Ivana Trump, była żona 45. prezydenta Stanów Zjednoczonych. Niestety nikt jej o to nie zapytał. Nieszczęśliwie spadła ze schodów w swojej rezydencji i w taki banalny sposób pożegnała się z fascynującym życiem.

Wyszliśmy z koleżanką ze spotkania. Takiego biznesowego. Jak zwykle w takich wypadkach odeszliśmy kilka kroków, żeby przypadkiem nie było słychać naszych komentarzy. A potem zaczęliśmy wymieniać wrażenia.

Marek Piechocki razem z Jerzym Lubiańcem zaczynali od hurtowni odzieży – jeszcze pod nazwą „Mistral” – w Gdańsku. Najpierw tureckie swetry przywozili w torbach – jednej, czterech, potem w ośmiu, dwunastu. Następne były już kontenery. Pięć lat później otworzyli biuro w Szanghaju. I tak od niewielkiego biznesu dwóch przyjaciół z Pomorza stopniowo zbliżyło się do tego kim są dzisiaj.

Kilka dni temu brałem udział w szkoleniu. W naszej fundacji pojawił się specjalista od komunikacji w zespole. Warsztat miał być solidny, kilkugodzinny. Wspominam go miło, bo dawno nie wysłuchałem tylu miłych słów na swój temat (ach, te wspólne szkolenia z szefem, kiedy musisz mu szczerze powiedzieć, co o nim myślisz), ale przede wszystkim dlatego, że dobrze mi poszło.

„Statystyki są jak damskie figi – pokazują bardzo wiele, ale nie to co jest najważniejsze!”.To jedno z popularnych powiedzeń komentatorów sportowych. Zgadzając się z jego głębokim przesłaniem, można bez zbytniego nadęcia skomentować badanie Instytutu Filozofii i Socjologii PAN „Dystynkcje muzyczne. Gust muzyczny i stratyfikacja społeczna a proces kształtowania się stylów życia Polaków”.

Od ponad roku mam psa. Od kilku miesięcy – wielkiego psa. To malamut, który wyrósł na solidnego cielaka. Jest srebrno-czarny, podobny do wilka i naprawdę piękny. W dodatku jedno oko ma niebieskie, drugie brązowe. Przyciąga uwagę. Niektórzy ludzie ostrożnie obchodzą go z daleka i ja ich rozumiem, bo nie wiedzą, że jest łagodny jak owieczka. Inni – wręcz przeciwnie.