Serial, czyli sens życia

Czyli jak widać, coraz więcej dróg prowadzić przed ekran, na którym można obejrzeć serial. Serial to forma, która dopasowała się do naszych czasów idealnie. Wadą seriali było – kiedyś – to, że trzeba było czekać cały tydzień na nowy odcinek. Ale dzisiaj możesz sobie człowieku zrobić maraton kilku sezonów „Breaking Bad” w jeden weekend. Streaming uczynił z serialu króla kultury i rozrywki. Tak jak XIX w. był czasem wielotomowych powieści – bo co można było robić przez długie zimowe wieczory w dworku na zadupiu – tak XXI w. jest wiekiem seriali.

Co i gdzie obejrzeć – to jeden z głównych tematów kulturalnych ludzi. Zarówno w mediach społecznościowych, jak i podczas całkowicie realnych spotkań towarzyskich. Ludzie polecają sobie odcinkowe dzieła, bo pusty, niewypełniony niczym wieczór to coś prawdziwie przerażającego. Bez Netfliksa czy innego Apple TV można popaść w egzystencjalne lęki, bo dzisiaj nie umiemy się już nudzić. Przy czym to nie jest dziaderskie narzekanie, że kiedyś to było lepiej, a ludzie czytali książki. Nie, od zawsze esencją ludzkiej kultury jest dobrze opowiedziana historia, a czy ma ona formę gawędy przy ognisku, papierowej cegły czytanej przy lampie naftowej czy serialu puszczanego na ekranie wielkości ściany – to już rzecz drugorzędna. Słuchanie/oglądanie opowieści to nasza pierwotna potrzeba, więc nie ma co się z niej nabijać. Podobnie jest z plotkami – jeśli ktoś gardzi plotką, to gardzi człowieczeństwem. Język – jak twierdzą ewolucjoniści – powstał właśnie po to, by sobie plotkować o innych naczelnych ze stada. Więc szanujmy plotki.

Ale powracając do głównego tematu – to truizm, że seriale są coraz lepsze. Może kiedyś słowo serial kojarzyło się z kiepskim scenariuszem, schematem, nędznym aktorstwem oraz małym budżetem, jednak te czasy bezpowrotnie minęły. Produkcja wieloodcinkowych filmów to dzisiaj wielki przemysł skupiający najlepszych scenarzystów i aktorów. Seriale i kino wymieniły się miejscami. To filmy kinowe, naszpikowane efektami specjalnymi i przeznaczone dla nastolatków, są dzisiaj tą „niższą półką”. Seriale są często znacznie bardziej wyrafinowane i skomplikowane niż kinowe blockbustery.

Zatem nie zamierzam się snobistycznie krzywić i prychać, że seriale są dla prostaków. Mam swoje ulubione, co gorsza mam takie, które mogę oglądać po wielokroć, bo wciąż mnie bawią. Do tej pory miałem tak tylko z książkami Edmunda Niziurskiego. Ale przyznajcie – czyż zapuszczenie korzeni w wykreowanym świecie, który lubicie, wypełnionym przez ciekawe postaci nie rodzi w nas specyficznego poczucia bezpieczeństwa? Z dobrym serialem jest jak z cudownym dniem, który nie powinien nigdy się kończyć. Ale się...