Felietony

Stosunek olbrzymiej większości polskich polityków do nauki powinien być analizowany nie przez ludzi zajmujących się zarządzaniem nauką, lecz przez psychiatrów zajmujących się schizofrenią.

Przez ostatnie lata świat ścigał się w budowaniu coraz większych systemów AI, goniąc za wynikami benchmarków, rozmiarami modeli i coraz bardziej widowiskowymi demonstracjami. W tym wyścigu skalowania umknęło nam jednak zasadnicze pytanie: jaki rodzaj inteligencji właściwie próbujemy zbudować i komu ma służyć?

Kiedyś łańcuchy wartości były krótsze, a świat mniej on demand. Nie zamawialiśmy wszystkiego z drugiego końca globu, nie mieliśmy wiadomości z ostatniej chwili ani wakacji all inclusive. Globalizacja dała nam wygodę i nauczyła nas błogiego luksusu niepytania. Przestaliśmy się zastanawiać, skąd pochodzą rzeczy, z których korzystamy, kto je tworzy i jaką niewidzialną cenę dokładamy do rachunku.

PowerPointy o PowerPoincie, szukanie synergii, lewarowania, KPI na wczoraj. Biegniesz jak chomik w korpokołowrotku. Ale oczywiście to często ruch bez realnego postępu. W piątek dostaniesz motywacyjnego mema z HR-ów, że trzeba myśleć outside the box, by sięgnąć po low hanging fruits. Bingo! Już wiesz. Na koniec znowu będzie familijnie, obowiązkowa integracja i pamiętaj, wszyscy jesteśmy tu rodziną (dopóki nie przyjdą cięcia). Ale Dream big i Enjoy the journey!.

Tak się jakoś porobiło, że przerwałem dziennikarską emeryturę i wróciłem do działalności publicystycznej na nieco większą skalę (pisanie dla „My Company Polska” to nie praca, to przyjemność). I w związku z tym zostałem zmuszony uczynić coś, przed czym wzdragałem się od lat. Założyłem konto na Twitterze. To jest, przepraszam, na platformie X.

Negocjujący z Trumpem ogłaszają jako sukces, że udało im się zmniejszyć potencjalne cła z 30 czy 50 proc. tylko na 15 proc. W dodatku składają Amerykanom zobowiązania do inwestycji miliardów dolarów. W gruncie rzeczy to ich wielka porażka.

Odsetek polskich medtechów, które wykorzystują sztuczną inteligencję, w ciągu trzech lat niemal się podwoił. Czy jednak AI rozpozna, że starszy pacjent przychodzi na wizytę nie tylko po receptę, ale też po rozmowę? Albo czy zrozumie terapeutyczną rolę „narzekania”?