Pułapki networkingu

Śp. Władysław Bartoszewski, gdy zapraszano go do radiowego poranka, odmawiał, zauważając, że o tej porze nie musiał wstawać nawet w Auschwitz. Z kolei Andrzej Olechowski, kiedy złożono mu podobna propozycję, zauważył że gdyby chciał się budzić o tak wczesnej porze to zostałby mleczarzem.

No cóż, wczesne wstawanie i produktywne zaczynanie dnia zdecydowanie odpadło. Ale na szczęście pośród innych złotych rad zauważyłem taką, która znacznie bardziej pasowała do mojej osobowości. Otóż wielu mądrych bogaczy zaleca, żeby korzystać z wszelkich zaproszeń i chodzić wszędzie, gdzie można: na każdą konferencję, raut, uroczystość czy kongres. Nie tylko można się tam najeść, ale przede wszystkim spotkać ludzi, którzy – może nie teraz, nie w tej chwili – ale kiedyś okażą się wartościowym kontaktem. A może i od razu będą bezcenną znajomością.

Uznałem, że rada ma sens (im jestem starszy, tym bardziej rozumiem dość oczywistą prawdę, że świat opiera się na znajomościach), a że akurat ostatnio zdziwaczałem i pogrążyłem się w nieco depresyjnym izolacjonizmie, postanowiłem rzucić się w wir życia biznesowo-towarzyskiego. Czy też, jak to się teraz ładnie mówi, przystąpiłem do budowania sieci kontaktów.

Nie ukrywam, szło mi całkiem dobrze. Wykrzesałem w sobie resztki wyłysiałego już uroku osobistego i ruszyłem w tłum. Na kilku konferencjach i jubileuszach zużyłem zapas błyskotliwości z paru lat, ale dowcipne gry słowne, celne pointy i riposty spowodowały, że znacznie poszerzyłem grono znajomych z różnych branż, profesji i dziedzin. To był networking, że ho, ho!

Tym bardziej udany, że nowi znajomi – było ich chyba z tuzin – zapragnęli szybko pogłębiać świeżo zadzierzgnięte relacje. Nie mogłem uwierzyć, że znowu, jak za dawnych czasów jestem tak atrakcyjny towarzysko, ale z radością odbyłem istny slalom między kolejnymi kawami, lunchami, kolacjami, a nawet – a co! – wódkami. Owszem, pewną niedogodnością było to, że jakoś tak nazbyt często i chętnie chwytałem za portfel, żeby regulować wszystkie rachunki. Ale bez inwestycji nie ma przecież zysków.

Po kilku miesiącach intensywnego networkingu i pogłębiania relacji zauważyłem jednak pewną przykrą rzecz. Jak bardzo bym się nie próbował entuzjazmować, nowi znajomi, z którym wypiłem już hektolitry kaw i innych płynów, okazywali się – przy bliższym poznaniu – koszmarnymi nudziarzami, z którymi konwersacja była przerażająco nudna, a wspólne łojenie alkoholu zakrawało wręcz na jakąś autotorturę, o co szczególną pretensję miała do mnie moja wątroba. Która owszem, gotowa jest na pewne poświęcenia, ale wtedy, gdy widzi w tym głębszy sens, albo przynajmniej frajdę. Tutaj nie było ani jednego, ani drugiego.

Bo...