Tak smakuje lato. Na nasz rachunek z Dominiką Bucholc, ekspertką AI i strategii cyfrowej

Moje serce w wakacje jest tylko w jednym miejscu – na placu Trzech Krzyży, w restauracji Na Widelcu – odpisuje Dominika, kiedy proszę ją o wskazanie miejsca spotkania. Jak później wyjaśni, to właśnie ta okolica – a nie Krakowskie Przedmieście czy teren wokół Pałacu Kultury i Nauki – jest prawdziwym centrum, sercem Warszawy.

Do lokalu docieram chwilę przed umówioną godziną. Wódka Gessler Na Widelcu jest miejscem, gdzie czas się zatrzymał. Kelnerzy ubrani w garnitury pamiętające dawną stolicę, artysta przygrywający na fortepianie, zupa nalewana prosto z garnka… Białe obrusy nie denerwują, a gwar – i to pomimo raptem kilku minut po otwarciu restauracji – sprawia, że czujesz się jak na przedwojennym dansingu. Każdy stolik ma oznaczenie swojego „właściciela” – siadam przy oknie, przy fotelu senatora Andrzeja Persona. Czuję przyjemny spokój.

Dominika przychodzi kilka minut po mnie.

– Uwielbiam to miejsce. W ogóle uwielbiam Warszawę, choć pierwsze miesiące tutaj były trudne – rzuca w chwilę po przywitaniu.

– W jakim sensie trudne? – pytam.

– Pochodzę z małej miejscowości z okolicy Borów Tucholskich. Bardzo długo doświadczałam czegoś, co fachowo nazywa się wykluczeniem komunikacyjnym – kiedy koleżanki i koledzy zostawali po lekcjach na zajęciach dodatkowych, ja musiałam pędzić na jedyny autobus, żeby zdążyć wrócić do domu. Warszawa była zupełnie innym światem, ale koniec końców to miasto, w którym czuję się dobrze i bezpiecznie.

Kiedy kelner przynosi menu, szybko okazuje się, że jest niepotrzebne – Dominika pyta o dostępność pierogów z jagodami. Są! Zachęcony samymi pochlebnymi uwagami na ich temat ze strony mojej rozmówczyni, zamawiam identyczny zestaw. A więc pierogi i kompocik.

Czy zaznaczałem już, że w Na Widelcu czas się zatrzymał?

– Nadal często bywam w tym miejscu, choć już niestety nie w takim wymiarze jak wcześniej. Kiedyś przesiadywałam tu niemal codziennie, pół żartem, pół serio powiem, że podjęłam w Na Widelcu w zasadzie każdą ważną decyzję w ostatnim okresie. Kiedyś, siedząc przy sąsiednim stoliku z moim przyjacielem, doznałam wręcz olśnienia.

– Z czym związanego?

– Że powoli rozjeżdżają się moje wartości związane z technologią, z jakimi przyjeżdżałam do Warszawy. Pracowałam wtedy w startupie, który sprzedawał najdroższy produkt edukacyjny na rynku. Powiedz mi, jak to się ma do misji demokratyzacji technologii, gdzie chciałabym dostarczać technologię wszystkim, a nie wyłącznie najzamożniejszym?

– Nijak.

– No właśnie! Miesiąc po tej wizycie w Na Widelcu złożyłam wypowiedzenie.

Pierogi i kompocik lądują na stole. Zapewne narażę się teraz wszystkim prawdziwym Polakom, jednak otwarcie przyznam, że nie...