Do trzech razy sztuka

Embargo to lojalnościowa aplikacja dla klientów restauracji, piekarni czy kawiarni. Dla lokalu – to także narzędzie do zarządzania relacjami z jego gośćmi, dająca wiedzę, ilu ma on stałych klientów, kiedy ich zyskuje, a kiedy traci. Obecnie mocno wchodzi do Polski. To drugi rynek, po brytyjskim, na którym pojawił się projekt. Fryderyk Szydłowski, współzałożyciel Embargo, jest przekonany, że to dopiero początek rozwoju. – W odróżnieniu od innych aplikacji obejmujących rynek gastronomiczny rozumiemy realne potrzeby oraz codzienne wyzwania przedsiębiorców – tłumaczy.

PR-owe gadanie? – Oczywiście, że nie. Przez lata sam zajmowałem się biznesem związanym z gastronomią. Byłem menedżerem i dyrektorem marketingowym i choć były to lokale uchodzące za ogromny sukces, to każdy z nich borykał się z tymi samymi problemami. Aplikacje dostępne na rynku nie gwarantowały ich rozwiązania. Dzięki temu doświadczeniu dziś wiemy, w jakim kierunku rozwijać naszą platformę. Uruchomiliśmy go przed pandemią i nie tylko przetrwaliśmy te dwa trudne lata, ale także staliśmy się liderem w Wielkiej Brytanii, a teraz również w Polsce. Do naszej aplikacji dołączyło już ponad tysiąc punktów gastronomicznych – odpowiada.

W momencie pisania tego tekstu, czyli w czerwcu było to 650 punktów w Wielkiej Brytanii i 350 w Polsce. Startup ma na koncie także pierwsze inwestycje – łącznie pozyskał od inwestorów (głównie aniołów biznesu) blisko 2 mln dol. A Szydłowski zapewnia, że nie jest to jego ostatnie słowo.

Koszykówka

Fryderyk Szydłowski mimo dość młodego wieku (rocznik 1993) ma za sobą występy w PBG Basket Poznań na poziomie polskiej ekstraligi koszykarskiej (rozgrywki najwyższego szczebla). Klub reprezentował w łącznie 17 meczach. – Zanim doznałem serii kontuzji – tłumaczy.

– To właśnie koszykówka pokazała mi, że można w życiu wszystko osiągnąć. Miałem wówczas 19 lat i moi idole stali się moimi przeciwnikami lub kolegami z zespołu. W młodości chciałem grać w kosza, ale niewiele osób uważało, że uda mi się osiągnąć sukces, zwłaszcza przy moim wzroście, który wynosi niespełna metr osiemdziesiąt – mówi.

Karierę przerwała mu kontuzja. Teoretycznie mógł po niej wrócić do grania. Podjął inną decyzję. – Chciałem coś zmienić w życiu, nie wiedziałem jednak jaki będzie następny krok. Wybrałem emigrację – uśmiecha się. Dokładniej, emigrację do Wielkiej Brytanii.

Gastronomia

Była to kolejna szalona decyzja w jego życiu, bo wyprawa do Wielkiej Brytanii nie była zaplanowana. – Po prostu tam pojechałem i zacząłem szukać pracy. Znalazłem w gastronomii. Znajomi pukali się w głowę. Mówili: „Studiowałeś, grałeś w kosza, dlaczego?” – śmieje się.

Równolegle podjął studia. – Wiedziałem, że niezależnie od tego, co dalej będę robił, chc pójść na uczelnię w Londynie. Oczywiście w Wielkiej Brytanii studia są płatne, a koszty życia w Londynie ogromne, więc pierwsze miesiące były trudne. Mieszkałem w małym pokoiku, ciężko pracowałem. Nie było to życie na wysokim poziomie – ujawnia.

Szybko jednak awansował. – Starałem się, a właściciele miejsc, w których pracowałem, to doceniali. Po kilku miesiącach byłem już menedżerem. Wówczas dostrzegłem to, co później przerodziło się w startup – tłumaczy.

Praca menedżera w branży gastronomicznej to nie jest łatwy kawałek chleba. Obok zarządzania personelem, który w dodatku dość często rotuje, trzeba podejmować decyzje związane z zaopatrzeniem, ale także dbać o klientów. – Na świecie sprowadza się to do osobistych relacji pracowników z klientami. Jeśli jakiś klient często wpada do danego lokalu, kelnerzy czy pracownicy mogą mu...