A może by tak rzucić wszystko i pojechać w Bieszczady?

Iran to kraj czterech pór roku. Jeszcze wczoraj, blisko granicy z Irakiem, 1000 km stąd, doskwierał mi grubo ponad 30-stopniowy upał. Dzisiaj ubrany w ciepły softshell, lekko trzęsąc się z zimna, jadę autobusem w stronę Morza Kaspijskiego i podziwiam piękne górskie widoki. Mijane lasy porastające zbocza przebierają się już w kolory zaawansowanej jesieni. Ich żółto-czerwone liście, w połączeniu z orzeźwiającym chłodem górskiego powietrza, kojarzą mi się z Polską i niespiesznym wypoczynkiem w jednych z naszych rodzimych pasm górskich. Bez chwili wahania, wiedziony sentymentalną refleksją, podejmuję decyzję, że po moim powrocie do kraju jedziemy w Bieszczady, aby rodzinnie przywitać Nowy Rok. 

Mając jeszcze w pamięci smak irańskich kebabów, dojadamy świąteczne pierogi, by wyruszyć wczesnym rankiem w stronę Wielkiej Rawki – szczytu na pograniczu polsko-ukraińsko-słowackim wznoszącym się nieco ponad 1300 m n.p.m. Można śmiało powiedzieć, że to już sam koniec Polski. Rankiem nieśmiało poprószył śnieg, przykrywając okolicę delikatną białą warstwą. Parkujemy samochód na przydrożnym parkingu. Ponieważ podróżujemy z naszym 2,5-letnim synkiem, nie planujemy zdobywania samego szczytu. Na cel, weryfikujący nasze wspólne możliwości, wybieramy niedalekie schronisko, które według wskazówek znajomych miało się znajdować kilkanaście minut drogi stąd. Ruszamy! Nasz mały turysta nie daje się przekonać do niesienia w nosidle przystosowanym do górskich wędrówek. Wybiera bardziej tradycyjną formę transportu na moich rękach... 

Jakkolwiek banalnie by to zabrzmiało, widoki olśniewają. Promienie słońca rozświetlają nasze twarze, lekki mróz szczypie w policzki. Przecinamy pobliską rzeczkę i zaczynamy powoli piąć się ku górze. Cieszymy się wspaniałym uczuciem odosobnienia i osobistego kontaktu z naturą. Dziwi nas tylko, że okolica robi się coraz bardziej dzika – przecież gdzieś nieopodal powinno być schronisko, a zatem namiastka cywilizacji. Zahipnotyzowani krajobrazem i aurą kontynuujemy jednak wędrówkę. Po blisko godzinie decydujemy się na odpoczynek. Nasz mały bohater zdaje się coraz wyraźniej sugerować, że chce już wracać. Nie widząc perspektyw na ciepłą herbatę w schronisku, decydujemy się na odwrót. Droga powrotna mija nieznacznie szybciej niż wędrówka pod górę. Wkrótce docieramy do miejsca rozpoczęcia dzisiejszej przygody. 

Chwilę później grzejemy się w przydrożnej karczmie, którą mijaliśmy nieopodal w wiosce. Postanawiam zasięgnąć języka w celu rozwikłania zagadki schroniska widmo. Rozwiązanie okazuje się znacznie prostsze i mniej magiczne, niż przypuszczaliśmy. Nasz spacer rozpoczęliśmy po prostu nie w tym miejscu co trzeba. Podejście do schroniska było kilkaset metrów dalej od naszego punktu startu. Co prawda mieliśmy szansę tam trafić, jednak wymagałoby to większej konsekwencji w naszej wspinaczce i pokonania najpierw szczytu samej Wielkiej Rawki. Obiecujemy sobie przyjechać tu następnym razem i dokończyć wędrówkę. Pomysł zyskuje aprobatę również u najmłodszego członka naszej górskiej ekipy. 

A może rzucimy wszystko i pojedziemy w Bieszczady na dłużej? Kto wie. W końcu takie pomysły mogą powstać gdziekolwiek. Nawet w Iranie...