Krzyczeć trzeba umieć

Jakiś czas temu Rafał Woś z „Tygodnika Powszechnego”, zebrał dane o przemocy w pracy w Polsce. Na adres gazety przyszło około stu listów, których autorami byli dziennikarze, prawnicy, pracownicy muzeów, lekarki, księgowi, doktorantki. Okazało się, że krzyk i wyzwiska to typowy sposób komunikacji w pracy. „Z czasem stało się jasne, że krzyk jest u mojego przełożonego podstawową formą komunikacji. Rzucał telefonem, rozmawiając z informatyczką. Nie rozumiała, co on mówi. Jakaś taka głupia była” – pisała o swoim szefie kierowniczka w internetowym startupie. „Krzyk i poniżanie to ogólnie przyjęta metoda zarządzania” – pisał z kolei do redakcji pracownik biura architektonicznego. To tylko dwa cytaty z nadesłanych i publikowanych listów, które można by mnożyć. 

Bo w Polsce szefowie krzyczą. Wyładowują emocje na pracownikach. Poniżają. To patologia budowana przez menedżerów wykorzystujących swoją pozycję w przedsiębiorstwie. Można odnieść wrażenie, że wywieranie wpływu na pracowników tą metodą sprawia im przyjemność i jest swoistym sportem. Do tego przełożeni często używają epitetów nielicujących z ich stanowiskiem. 

Krzyk się przyjął

Skąd się to wzięło? Na początku lat 90., gdy Polska dokonywała zmiany ustrojowej, wraz z otwieranymi przedstawicielstwami firm zagranicznych wdrażano różne metody zarządzania. Jedne padały na podatny grunt, inne nie, w zależności od tego, na ile się łączyły...