Król warszawskiego piwa

Oberwus, Szelma i Kulawy – tak, w ramach czarnego PR, nazywa konkurencja nowy, warszawski browar, którego prawdziwa nazwa brzmi Haberbusch, Schiele i Klawe. Tych trzech przemysłowców niemieckiego pochodzenia postanawia bowiem wprowadzić na rynku piwnym stolicy rewolucję, która nie wszystkim się podoba. Trzeba bowiem zaznaczyć, że w połowie XIX w. w Warszawie piwo jest najpopularniejszym napojem alkoholowym, a co za tym idzie także świetnym źródłem dochodów dla jego producentów. Wódka dopiero pod koniec wieku, w znacznej mierze dzięki zaborcy, stanie się popularniejsza. – O powszechności picia piwa świadczyć może fakt, że popijały je nawet panie w czasie widowisk teatralnych – pisze w książce „Ciemne sprawy dawnych warszawiaków” Stanisław Milewski.

Jednak nad Wisłą pije się wówczas głównie piwo słabe, zwane marcowym lub szlacheckim. Dopiero nowy browar wprowadza na warszawskie stoły mocne piwo pilzneńskie i bawarskie. Jego właściciele popularyzują je, zakładając na terenie miasta piwne ogródki. I błyskawicznie odnoszą gigantyczny sukces.

Pragnienie warszawskich gardeł

Początki ich fabryki sięgają 1846 r., kiedy to Błażej Haberbusch, Konstanty Schiele i Henryk Klawe kupują browar Schaeffer i Gimpf przy ulicy Chłodnej w Warszawie. Jest to wówczas niewielki zakładzik rzemieślniczy, zatrudniający góra 20 osób. Pół wieku po zakupie dobrze już funkcjonujący browar przejmuje sześciu synów założycieli, w tym Kazimierz...