Szampan się leje

Końcówka 2022 r. była dla rynków akcji niekorzystna, co nie dziwiło, bo w połowie roku nie tylko Fed podniósł stopy procentowe i podtrzymał „jastrzębią” retorykę. Europejski Bank Centralny podniósł stopy o 50 p.b., co nie było zaskoczeniem, ale w konferencji Christine Lagarde, szefowej ECB, i w komunikacie po posiedzeniu pojawiły się zdania mówiące o konieczności kolejnych, agresywnych (sic!) podwyżek stóp, co rynki zdumiało.

Do wymienionych wyżej banków centralnych dołączył też ten, który prowadzi kompletnie inną niż one politykę monetarną. Bank Japonii (BoJ) co prawda nie podniósł stóp procentowych (nadal minus 0,1 proc.), ale podniósł pułap, do którego może wzrosnąć oprocentowanie obligacji (z 0,25 do 0,50 proc.) – BoJ kontroluje krzywą rentowności i stąd ten pułap.

To wszystko tworzyło obraz, w którym banki centralne mówiły: będziemy z wszelkich sił zwalczali inflację – nawet jeśli doprowadzi to do recesji. Czy można się dziwić, że koniec roku był dla byków niekorzystny? Mimo to cały IV kwartał należał do obozu byków. Początek 2023 r. wyglądał znowu nieźle, a w Warszawie wręcz doskonale. Powodem poprawy nastrojów było przede wszystkim to, że w wielu krajach dane o inflacji pokazywały, że wyraźnie spuszcza ona z tonu.

Teraz już z górki

W Warszawie inflacja też spadła do poziomu 16,6 proc. (oczekiwano 17,1 proc.), co nie pozwalało na nadmierny optymizm, ale jednak pokazywało, że i u nas sytuacja się poprawia. Publikowany przez BIEC Wskaźnik Przyszłej Inflacji (WPI) spadł po raz szósty z rzędu, co też dobrze rokuje perspektywom inflacyjnym. Mnie (jestem w mniejszości) nie dziwiło więc to, że RPP znowu zastawiła stopy na poziomie 6,75 proc.

Dla całego roku 2022 inflacja wyniosła 14,4 proc., a inflacja emerycka 14,8 proc., z czego wniosek, że w marcu emerytury zostaną zwaloryzowane przynajmniej o 14,8 proc. Podsumowując temat inflacji: w Polsce zachowuje się tak jak w innych krajach (na innym poziomie) – wchodzimy w okres dezinflacji, czyli zmniejszania dynamiki wzrostu cen. Zaburzony on będzie jeszcze przez odczyty stycznia i lutego (spore zwyżki), ale potem już będzie „z górki”.

Spadek inflacji i decyzja RPP nie zaszkodziły złotemu, który testował na początku roku dno z grudnia 2022 r. –  USD/PLN pokonał nawet wsparcie na poziomie 4,36 zł. Otwierało to drogę ku 4,25 zł. Pomagało niewątpliwie to, że w Sejmie i senacie znosiło się na przyjęcie ustawy, dzięki której Komisja Europejska (KE) odblokuje środki z Krajowego Planu Odbudowy (KPO). Jak nieraz już pisałem środki te nie pomogą budżetowi ani nie zmniejszą inflacji (mogą nawet ją nieco zwiększyć), ale pozwolą na rozkręcenie inwestycji, a to jest podstawą pod trwały wzrost gospodarczy.

Nie dziwiło więc to, że rentowność 10-letnich polskich obligacji spadła poniżej 6 proc. Ucichły głosy wieszczących katastrofę (oprócz nielicznych „doktorów zagłady”) i mówiących o 9-procentowej rentowności, która jak ciągle przypominam była tylko raz, przez krótką część dnia, na poziomie 9,047 proc. Nawiasem mówiąc, rząd zgromadził już w 2022 r. 100 mld zł na potrzeby pożyczkowe 2023 r., czyli podobno 40 proc. tych potrzeb. Nie jest więc prawdą, że w marcu rządowi zabraknie pieniędzy.

Efekt stycznia

Wróćmy na rynki finansowe. Szczególnie mocny był WIG20, który od dołka z 2022 r. do połowy stycznia zyskiwał już ponad...