Biznes przeciw przemocy

Zaczęło się od badań na temat przemocy wśród dzieci i młodzieży, które na Uniwersytecie SWPS prowadziła dr Małgorzata Wójcik. Psycholożka, która sama kiedyś uczyła w szkole i problem znała ze swojej pracy zawodowej, zaczęła szukać narzędzi wspierania młodych ludzi zagrożonych bullyingiem. Efektem tych poszukiwań stał się RESQL.

Oczywiście nie nastąpiło to od razu. Po drodze były badania przeprowadzone w zespole, do którego dołączyli m.in. dr Radosław Kaczan, psycholog, adiunkt na Wydziale Psychologii, oraz dr Piotr Rycielski, pracownik Wydziału Projektowania Uniwersytetu Humanistycznospołecznego SWPS w Warszawie. W zespole jest również Piotr Ciszek z biznesowym doświadczeniem jako członek zarządu RESQL, który wraz z Krzysztofem Rzeńcą, prezesem RESQL, są równocześnie brokerami innowacji na Uniwersytecie SWPS. To oni podpowiedzieli naukowcom, w jaki sposób ich światłe idee zamienić w przedsięwzięcie, które będzie działać w praktyce i w dodatku przyniesie pieniądze. Ciszek z wykształcenia jest zresztą psychologiem, podobnie jak obecny prezes firmy Krzysztof Rzeńca.

Dzięki współpracy nauki i biznesu zespołowi udało się m.in. uzyskać grant z Regionalnych Inicjatyw Doskonałości, a także znaleźć partnera technologicznego, który wszedł w konsorcjum i umożliwił stworzenie profesjonalnego narzędzia.

Ukryta przemoc

Czym jest innowacyjny projekt RESQL? Nie da się tego streścić w jednym zdaniu. – To cały system, który ma poprawić to, co się dzieje wokół naszych dzieci w związku z przemocą rówieśniczą – tłumaczy Piotr Ciszek.

Ważnym filarem projektu jest aplikacja. Uczeń szkoły, która wdraża RESQL, dostaje do niej kod dostępu. Umożliwia on zalogowanie się i zgłoszenie przemocy (zdarzenia), której ofiarą padł on sam lub jego kolega. – Aplikacja ma też charakter edukacyjny, bo dzieci często nawet nie wiedzą, że jakieś zachowanie, które ich dotyka, ma charakter przemocowy – wyjaśnia Piotr Ciszek.

Przykład? Koledzy ze szkoły się umawiają, że nie będą rozmawiać z jakimś uczniem. Gdy wchodzi on do klasy, odwracają wzrok. Nauczyciel raczej od razu tego nie zauważy. Łatwo może też zignorować problem, bo przecież w każdej grupie są dzieci bardziej i mniej lubiane. – Sytuacja, że dzieci nie mówią komuś „Cześć”, nie zapali mu często czerwonej lampki. Tymczasem, jeśli to zorganizowana akcja, która w dodatku trwa jakiś czas, może być dla ucznia bardzo okrutna i sprawić duże problemy społeczne – wyjaśnia Piotr Ciszek.

Zresztą, jak pokazują badania, większość uczniów w ogóle będzie miała problem, by pójść do wychowawcy i powiedzieć mu: „Gdy wchodzę do klasy, nikt na mnie nie patrzy”. Doświadczenie uczy, że z prośbą o wsparcie do nauczycieli zwracają się dzieci mniej więcej do czwartej-piątej klasy podstawówki. Starsi już raczej tego nie robią.

– Aplikacja i system są tak stworzone, by uaktywnić nie tylko ofiary, ale i świadków – tłumaczy Ciszek. I dodaje, że na podstawie badań naukowych, w tym także przeprowadzonych na Uniwersytecie SWPS, wiadomo o pewnej prawidłowości. Otóż przemoc szkolna wpływa negatywnie nie tylko na bezpośrednie ofiary, ale też na tych, którzy ją obserwują i obcują z nią jako świadkowie. – Dzieci chcą mieć fajną szkołę, dobrą atmosferę, świetnych kumpli. Nie mają na to szans, gdy ich kolega czy koleżanka jest ofiarą bullyingu – wyjaśnia. – Możliwe, że taka osoba napisze za pomocą aplikacji RESQL: „Do Rafała z naszej klasy się nie odzywają. Nie wiem, jak mu pomóc. Widzę, że on to wszystko bardzo przeżywa, bo czuje, że klasa się przeciwko niemu zmówiła”.

Taka informacja trafia do odpowiednio przeszkolonego „interwenta”, osoby, która w szkole komunikuje się z uczniami za...