Work-life balance u nas nie występuje

Rodzina Walkowiaków / Fot. Mike Pawn

Kuba Dobroszek, Grzegorz Sadowski 05.12.2023 Aktualizacja: 06.12.2023

Do życia oraz biznesu podchodzimy jak do gry, w której wbija się kolejne levele – oczywiście każdy kolejny jest coraz trudniejszy. Staramy się jednak tworzyć taką firmę, w której ludzie cieszą się na poniedziałek i mogą w niej rozwijać skrzydła. Ale to nie są relacje, jakie panują wśród członków rodziny – mówią Paulina i Kamil Walkowiakowie, założyciele cux.io.

Jak się poznaliście?

Paulina Walkowiak: Chyba nie mamy tyle czasu, by o tym opowiedzieć (śmiech). Jesteśmy razem od 18 lat, cux.io powstał jednak znacznie później.

Czyli najpierw był pomysł na wspólne życie, dopiero potem na wspólny biznes.

P.: O tym, że warto zrobić coś we dwójkę, zdecydowaliśmy mniej więcej po 10 latach związku. Wcześniej rozwijaliśmy wspólnie różne projekty, ale one nie skończyły się dobrze.

Dlaczego?

Kamil Walkowiak: Moment, kiedy się z Pauliną poznaliśmy, to były czasy Gadu-Gadu i raczej słabego internetu – wysyłanie do siebie swoich zdjęć okazało się nad wyraz kłopotliwe. Stwierdziłem więc, że skoro potrafię programować, stworzę rozwiązanie, dzięki któremu będziemy mogli swobodnie wymieniać się fotkami. Napisałem kilka linijek kodu, z którego zaczęli korzystać nasi bliżsi i dalsi znajomi – a następnie również nieznajomi - i tak powstało narzędzie znane później jako serwis Wrzucacz.pl. Działaliśmy raczej dla frajdy – nie mieliśmy na serwis poważnego biznes planu, za to pewne aspekty przeanalizowaliśmy, a także w zasadzie po raz pierwszy pracowaliśmy przy czymś wspólnie.

I jak się pracowało?

P.: Stwierdziliśmy, że na pewno nie będziemy robić razem biznesu. Postanowienie dosyć często zmienialiśmy, co zazwyczaj kończyło się porządnymi kłótniami i tygodniami nieodzywania się.

Co więc się zmieniło?

P.: Najpierw zmieniłam mindset, a potem zaszłam w ciążę.

Czekaj, czekaj, po kolei.

P.: Zawsze wydawało mi się, że jestem wielką lokalną patriotką, dlatego swoją przyszłość wiązałam z Dolnym Śląskiem, nie dopuszczałam myśli, że mogłabym mieszkać gdzieś indziej. Ale później zaczęliśmy jeździć po świecie – przeprowadziliśmy się do Trójmiasta, a następnie do Berlina.

Okej, Berlin brzmi ciekawie.

K.: Trochę zaczęliśmy odczuwać presję związaną z pytaniami w stylu: „kiedy dzieci?”, „kiedy się ustatkujecie?”. Nam zależało na karierze, na trochę innym funkcjonowaniu, mniej zamkniętym w określone ramy. W stolicy Niemiec spędzaliśmy kiedyś sylwestra – widok gościa idącego w nocy w szlafroku do sklepu pokazał nam, że można żyć inaczej.

P.: No i pożyliśmy – po kilku miesiącach zaszłam w ciążę. Każda nasza przeprowadzka wyglądała w taki sposób, że jedno z nas wcześniej znajdowało pracę w nowym mieście, a drugie rozglądało się za nią dopiero po przyjeździe. W Berlinie to ja musiałam znaleźć na siebie biznesowy pomysł, dlatego informacja o ciąży początkowo mnie zmroziła, gdyż oznaczała prawdopodobną rezygnację z kariery.

Dlatego postanowiłaś postawić na karierę, ale „na swoim”?

P.: Kamil współpracował wówczas ze startupem ze stajni Deutsche Telecom będącym platformą do zawierania umów dla firm ubezpieczeniowych. Ja już wtedy zajmowałam się badaniami marketingowymi zbierającymi dla dużych korporacji...