Szkoła to też jest biznes

Czasy, kiedy koniec roku szkolnego oznaczał dla dzieci i rodziców moment wytchnienia wydają się dziś odległe jak przygody Mikołajka autorstwa René Goscinnego. Zakończony w lipcu nabór do liceów przypominał powódź, podczas której wodę z wezbranej rzeki próbuje się przekierować do sadzawki. Spotkali się uczniowie, którzy rozpoczęli naukę jako 7-latkowie i zaliczyli dziewięć klas (w tym trzy gimnazjum) oraz ósmoklasiści zaczynający edukację w wieku lat sześciu. Rekordziści zaznaczali w systemie rekrutacyjnym po kilkadziesiąt szkół, żeby załapać się na jakąkolwiek. Prymusi nie dosypiający po nocach z powodu korepetycji, olimpiad i parcia na „średnią” ronili łzy, kiedy okazywało się, że zabrakło im punktów do wymarzonej placówki. Przy stresie, jaki temu towarzyszył, horror „Lśnienie” to bajka na dobranoc i nie wiadomo, czyj uśmiech okazałby się bardziej demoniczny: Jacka Nicholsona czy byłej już minister edukacji Anny Zalewskiej. 

Niektórych wcześniej olśniło, że mogą ten licealny korek ominąć i począwszy od stycznia zgłaszali się na rozmowy rekrutacyjne do szkół niepublicznych, które mają własne kryteria naboru. A jest w czym wybierać. 

Tylko w Warszawie w takich placówkach uczy się 30 tys. dzieci, czyli prawie 14 proc. wszystkich uczniów. Z tego 7 tys. to licealiści (dane z 2018 r.). Widać wzrost tej tendencji, bo już we wrześniu 2017 r. w...