Fabryka światów

Pracownia Spółdzielni Scenograficznej ukryta w hangarze na głębokim Mokotowie z zewnątrz wygląda niepozornie. Kto by przypuszczał, że obok licznych firm budowlanych, magazynów logistycznych i dystrybutora stali kryje się kuźnia światów, szerszej publiczności znanych z wielkiego ekranu, teledysków i telewizyjnych reklam. Przez dwa szklane trapezy umieszczone w dachu warsztatu światło wlewa się do środka, jakby sam stworzyciel patronował procesowi powoływania do życia tej fabryki kadrów. Na ścianie naprzeciwko głównego wejścia wisi ogromny obraz przedstawiający jeźdźców apokalipsy w dniu sądu ostatecznego. To z pewnością przypomnienie o nieprzekraczalnych deadlinach, bo każda godzina zwłoki z dostarczeniem scenografii na plan filmowy może kosztować setki tysięcy złotych. Dzieje się tu wszystko, wszędzie, naraz, jak w obrazie Bruegela. Na 360 mkw. postindustrialnej przestrzeni prężnie działa ekipa fachowców. Skupieni, piłują, frezują, szlifują, malują, wycinają elementy dekoracji i rekwizytów, które wkrótce złożą się na: tropikalną wyspę, studio nagraniowe, fasady kamienic czy meble w mieszkaniach najpopularniejszych serialowych rodzin. Nazwać ich stolarzami to za mało – to raczej kreatywni twórcy, przy których MacGyver oblałby się rumieńcem zakłopotania, gdyby poprosić go o pomoc. W feerii dźwięków, odgłosów zagłębiarki, frezarki, pił, młotków, wkrętarek i przekrzykujących je pracowników uwijają się założyciele firmy czuwający nad efektem końcowym Grzegorz Kazimierczuk i Mateusz Ozimek.

Syn Stolarza

Grzegorz Kazimierczuk, rocznik 1993, wychowany na praskich podwórkach, gdy jest dzieciakiem dzieli życie między dwa domy: mamy, chemiczki, i taty, pracownika firmy produkującej chemię, a z pasji stolarza. Weekendy po szkole często spędza w warsztacie ojca pod Warszawą. To tam się uczy zawodu, pod czujnym okiem zdolnego fachowca. - Tata był perfekcjonistą, podziwiałem go, choćby za świetną organizację pracy i pewne ruchy dłoni przy pracach ręcznych czy rysowaniu projektów. Nic nie leciało mu z rąk, miał władzę nad materiałem. Podglądałem jak pracuje z drewnem i robiło to na mnie wielkie wrażenie. Chciałem robić podobne rzeczy – mówi Grzegorz Kazimierczuk.

Jednak zanim mistrz dopuści ucznia „do dłuta”, Grzesiek musi przejść wszystkie etapy wtajemniczenia od sprzątania pracowni przez szkolenie z nazewnictwa narzędzi aż po pierwsze proste prace. To wszystko wydaje mu się jednak czymś w rodzaju dziecięcej fascynacji i formą wspólnego języka, który zbliża go do ojca, a nie podwalinami pod przyszły zawód.

Mama przekazuje mu natomiast umiejętność łatwego nawiązywania kontaktów z ludźmi. Jest dobra w komunikacji i bryluje w towarzystwie. Te cechy, według rodzinnych przekazów odziedziczone po dziadku, z pewnością charakteryzują dziś także Grzegorza, bo podczas wywiadu trudno go zatrzymać. A tempo, w jakim opowiada historie, dorównuje prędkości obrotów piły.

W 2013 r. zaczyna pierwszą pracę w gastro. Tak się składa, że restauracja, w której kucharzy, dzieli magazyn z firmą stolarską. Jej ekipa tworzy meble głównie pod eventy i zamówienia specjalne, np. stawia letnie bary nad Wisłą. Gdy Grzesiek odwiedza...