Siebie nawzajem musimy traktować priorytetowo

Ania, znamy się ze studiów. Piękne krakowskie czasy! Pamiętam, że już wtedy byliście razem. 

Ania Weber: Dobrze wspominam tamten okres, choć studia dziennikarskie były dla mnie raczej dodatkiem do największej pasji, jaką od zawsze była muzyka. Kiedy zaszłam w pierwszą ciążę, zaczęliśmy zastanawiać się nad tym, jak inwestować w zbliżającego się potomka – wiedzieliśmy, że kluczowy jest rozwój muzyczny, dlatego chcieliśmy dać Antkowi jak najlepsze możliwości w tym zakresie. Problem w tym, że było to w zasadzie niewykonalne. 

Dlaczego? 

Adam Weber: Robiąc research, zetknęliśmy się z rynkowym dramatem. Byliśmy wręcz przerażeni niewielką ilością wartościowych narzędzi. Postanowiliśmy coś z tym patem zrobić, zwłaszcza że Ania - pracując wcześniej jako opiekunka w Stanach Zjednoczonych - wiedziała, iż offline’owe zajęcia muzyczne mogą wyglądać zupełnie inaczej. Wspólną biznesową przygodę rozpoczęliśmy od zostania franczyzobiorcą pewnej amerykańskiej firmy, z czasem zakiełkowała myśl o otwarciu czegoś własnego. Przed czym początkowo trochę się wzbranialiśmy, w końcu nie mieliśmy zielonego pojęcia o prowadzeniu przedsiębiorstwa. 

I tak po prostu zdecydowaliście o przejściu „na swoje”? 

Adam: Współpraca z amerykańskim podmiotem pokazała nam, ile rzeczy da się jeszcze na rynku poprawić. Powoli zaczęliśmy rozumieć, w jaki sposób technologia może stać się wartościowym narzędziem do nauki w rękach rodziców czy opiekunów. Mniej więcej wtedy zaczął się klarować jasny podział naszych obowiązków, a po przekonaniu do pomysłu inwestora, wystartowaliśmy na grubo. 

Ania: Początki pomelody nie były aż tak trudne, ponieważ od razu wiedzieliśmy, że Adam jest lepszy w zarządzaniu, kadrach, finansach i tabelkach, a ja z powodzeniem realizuję się w opiece nad produktem i ogólną wizją. 

Na ile ten podział obowiązków nastąpił naturalnie? 

Ania: Nie było takiej sytuacji, że pewnego dnia usiedliśmy do stołu i rozdzieliliśmy zakresy kompetencji. Tak samo działa to zresztą w naszym domu. Dla przykładu: nigdy nie ustalaliśmy, że – powiedzmy – Adam pierze, a ja gotuję. Zaczął mu przeszkadzać niedobór czystych ciuchów, więc się tym zajął. Mnie z kolei interesuje, by dzieciakom zawsze zaserwować coś zdrowego do jedzenia, więc kuchnia stała się moim żywiołem. Naturalność. Stuprocentowo uzupełniamy się jako para – cechują nas podobne osobowości, świetnie się rozumiemy, za to skille mamy zupełnie różne.

W biznesie pomaga wam, że znacie się od tak dawna? 

Ania: Jesteśmy ze sobą od 16. roku życia, co ma niebagatelne znaczenie. W przypadku par o tak długim stażu mówię, że partnerzy się po prostu ze sobą wychowują, dzięki czemu podział obowiązków następuje w pokojowych, przyjaznych warunkach. Oczywiście raz na jakiś czas przeprowadzamy pewnego rodzaju „kalibrację”,...