Marudny menedżer

Jak działa na pracownika ciągłe narzekanie szefa: „Coraz większa inflacja, koszty nas pożerają”, „Nie wiem, czy się utrzymamy na rynku”, „Może będziemy musieli zlikwidować oddział”?

To zależy od tego, na co narzeka, jak często, jaki ma zespół i styl zarządzania. W Polsce kultura narzekania jest niezwykle mocna i my biadoląc, mówiąc o tym, co nie działa, zbliżamy się do siebie i budujemy relacje. Tak zostaliśmy wychowani i takie często mamy doświadczenia zawodowe, bo takie są nasze normy kulturowe. Badania prof. Bogdana Wojciszke i prof. Aleksandry Szymków-Sudziarskiej pokazały, że kiedy widzimy dwie narzekające osoby, uważamy, że ich relacja jest głębsza, a one mądrzejsze. Natomiast kiedy słyszymy, jak ludzie afirmują, sądzimy, że mają płytką relację i za wiele o świecie nie wiedzą. Narzekanie jest więc w Polsce nagradzającym sposobem wyrażania emocji i paradoksalnie może być więziotwórcze, ale po przekroczeniu pewnej granicy staje się niebezpieczne i jest w stanie zburzyć relacje.

Gdzie leży ta granica?

Na pewno jeśli chodzi o narzekanie, szef w rozmowach z podwładnymi może sobie na mniej pozwolić niż w relacjach z osobami na równorzędnych stanowiskach. Nawet jeśli będzie się bardzo starał, by jego relacje z zespołem były partnerskie, to one zawsze będą w jakimś stopniu niesymetryczne, dlatego jego marudzenie może zagrażać poczuciu bezpieczeństwa pracowników. A już z pewnością powinien unikać narzekania na organizację, w której pracuje, bo jeśli negatywnie wypowiada się na temat...