Kim naprawdę był Steve Jobs

Dziesięć lat po śmierci Steve’a Jobsa (1955–2011), współtwórcy najbardziej rozpoznawalnej marki świata – Apple’a – wiele osób zadaje sobie pytanie: Kim był Steve Jobs? Wielkim wizjonerem, człowiekiem o nieszablonowym umyśle, z innowacyjnym podejściem do technologii? A może – jak widzieli to jego przeciwnicy – jedynie wielkim sprzedawcą? Niezależnie od rozstrzygnięcia tego sporu pozostanie on w pamięci swojego pokolenia idolem, bo przecież każda epoka potrzebuje swojego idola. Steve Jobs był człowiekiem, który stał się wzorem dla najbliższych pokoleń, a jednocześnie pozostał symbolem czasów, w których żył i tworzył. W opinii tysięcy jego wiernych wielbicieli i naśladowców jest on ikoną czasów rewolucji informatycznej. Z ikonicznymi idolami bywa jednak tak, że jedni ich bezkrytycznie uwielbiają i kochają, a inni szczerze nienawidzą. Nie brakuje także jego naśladowców, którzy w groteskowy sposób pod hasłem Next Steve Jobs, próbują promować siebie i swój biznes, co nie zawsze dobrze się kończy. 

Maska wybitnego innowatora

Aby zrozumieć dobrze mechanizm psychologiczny tego ślepego naśladownictwa swojego idola, warto przypomnieć kilka ważnych opinii oraz faktów z życia osobistego i zawodowego Steve’a Jobsa. Dzięki temu będziemy mogli dowiedzieć się, dlaczego to, co nazywam tutaj maską pośmiertną Jobsa, ma tak silny i porażający czasem wpływ na reprezentantów najmłodszego pokolenia, będących dziećmi i wnukami twórców rewolucji technologicznej. Może nam to pomóc poznać i zrozumieć zawiłą zagadkę niebywałej popularności idola, jakim niewątpliwie był Steve Jobs. 

Zacznijmy więc od przypomnienia jednej z istotnych opinii, jaką na temat Jobsa miał jego najbliższy przyjaciel i współpracownik, czyli Steve Wozniak. Otóż podczas szczerej rozmowy Wozniak mocno skrytykował Jobsa za to, że ten niesłusznie kreuje się na geniusza i wybitnego innowatora, którym w rzeczywistości nie jest. Swoją krytyczną opinię wyraził w następujących słowach: „Uważasz się za wielkiego geniusza, a nie znasz się w ogóle na programowaniu i na technice. Ukradłeś interfejs firmie Xerox”. 

To do bólu szczere i bardzo odważne wyznanie Wozniaka jest dowodem na to, że Jobs rzeczywiście kreował się na geniusza technologicznego, którym w istocie nie był. Można przypuszczać, że maska geniusza była mu niezbędna, bo być może liczył na to, że dzięki niej stanie się szybko kimś bardzo sławnym. 

Megalomania i egocentryzm Jobsa były niestety przyczyną wielu dramatycznych konfliktów w firmie Apple. Gdy w 1983 roku magazyn „Time” ogłosił, że człowiekiem roku zostaje komputer, Steve Jobs był wściekły, bo na okładce zamiast jego zdjęcia, obok komputera siedziała anonimowa postać. W związku z tym Jobs nie pozwolił, aby podczas eventu inaugurującego wprowadzenie na rynek pierwszego komputera wyprodukowanego w firmie Apple jego uczestnicy otrzymali w prezencie darmowy egzemplarz magazynu „Time”. Dramatem osobistym i zawodowym Jobsa był fakt, że nie potrafił on współpracować i komunikować się z innymi ludźmi. W jednej z rozmów przeprowadzonych ze Steve’em Wozniakiem, Jobs wyznał wprost: „Ja nie potrafię pracować dla innych ludzi”. 

Co więcej, używając wspomnianej wyżej maski genialnego innowatora, Jobs wielokrotnie i samozwańczo ogłaszał siebie jako największego 

lidera rewolucji technologicznej XX wieku. I dlatego wielu jego współpracowników miało mu za złe, że cały sukces i związany z nim splendor przypisał wyłącznie sobie. Ukrywany pod maską skrajny egocentryzm nie pozwalał mu na docenianie...