Stawanie się wizjonerem. Kilka kroków w drodze do chwały

Czy jesteś wizjonerem? Czy masz zaszczyt znać jakichś wizjonerów? W każdej dziedzinie zdarzają się prawdziwi wizjonerzy. Moja mama była wizjonerską nauczycielką w przedszkolu. Pisała piosenki dla swoich uczniów. Wymyślała autorskie sposoby przekazywania przedszkolakom niezbędnej wiedzy i umiejętności. Pamiętam dobrze swojego nauczyciela wiedzy o społeczeństwie – pana Smollara. Niestety, kiedy skończyłam czternaście lat, a on nie miał jeszcze trzydziestu, zmarł na raka, ale zdążył zaszczepić we mnie pasję do nauczania, które ma wiele wspólnego z wizjonerstwem. Kiedy uczyliśmy się o Afryce, nie korzystaliśmy jedynie z podręczników – pan Smollar wykorzystywał rozmaite narzędzia, źródła i dostępne techniki, tworząc przekaz iście multimedialny. Jakimś sposobem, nawet jeszcze przed erą komputerów czy YouTube’a, miało się wrażenie, że klasa przenosiła się w tę część świata, o której się akurat uczyliśmy.

Wytrzymałość

Jedną z cech wizjonera jest to, że nie powstrzymają go przeciwności. Mogą spowolnić, ale wyciągnie z nich nauczkę i pójdzie dalej. W artykule How Resilience Works autorstwa Diane L. Coutu opublikowanym w „Harvard Business Review” dziennikarka przywołuje jako przykład Clausa Schmidta, z którym pracowała w czasopiśmie o zasięgu krajowym i który doświadczył wielu osobistych tragedii, ale zawsze się z nich podnosił. Przetrwał czystki w redakcji nie raz, a trzy razy. Autorka podkreśla, że w newsroomie...