Kobiety rzadziej pełnią funkcje kierownicze. Powód? Większość po prostu nie chce

Ekaterina Netchaeva (behawiorystka organizacyjna, specjalistka w dziedzinie zarządzania i zasobów ludzkich) oraz Leah Sheppard (prof. zarządzania w Carson College of Business na Washington State University) chciały zrozumieć problem kobiet w biznesie. A konkretnie: dlaczego relatywnie mało kobiet zajmuje stanowiska kierownicze i przywódcze w organizacjach. 

Sprawdź: Funt brytyjski

Netchaeva zdecydowała się na analizę, bo wcześniej rozmawiała z matką, która otrzymywała w pracy świetne oceny i bardzo dobrze radziła sobie w roli inżynier ds. kontroli jakości w firmie programistycznej. Choć była ambitną specjalistką, nie była po prostu zainteresowana kolejnymi awansami. Do tego kilka koleżanek matki czuło się podobnie, gdy wtedy jeszcze nastoletnia Netchaeva pytała o to, dlaczego nie chcą lub nie są dyrektorami i prezesami. Za powód podawały obowiązki rodzinne, problematyczną dynamikę płci w biurze oraz brak zainteresowania. 

Lata mijały i kiedy Netchaeva dorosła i zaczęła pracować, zauważyła że wiele jej koleżanek i przyjaciółek nie aspiruje do funkcji kierowniczych w firmach, w których są zatrudnione.

Leah Sheppard z kolei od dawna była zdziwiona niepowodzeniem korporacyjnych wysiłków na rzecz różnorodności i integracji, które miały prowadzić do tego, że więcej kobiet będzie zajmować kierownicze i dyrektorskie stanowiska. 

Inspiracje: Yestersen

Obie panie postanowiły połączyć siły i rozpoczęły ambitny projekt. Postanowiły sprawdzić czy przypadkiem nie jest tak, że kobiety rzadziej zajmują stanowiska menedżerskie, bo po prostu nie chcą i nie dążą do nich tak samo jak mężczyźni. 

Kobieta liderem? Jasne, ale najpierw trzeba taką znaleźć

Projekt obejmował metaanalizę aspiracji kobiet w miejscu pracy. Trwał siedem lat, a kobiety, wraz ze współpracowniczką Tatianą Balushkiną, prześledziły zainteresowania i ambicje 138 tys. kobiet i mężczyzn w 174 badaniach, począwszy od lat 60. XX wieku. Zagregowały wszystkie dane, aby wykryć różnice między płciami i podzielić je na takie kategorie jak wiek, branża i czas. 

Wnioski? Potwierdziły się podejrzenia autorek projektu: kobiety nie są aż tak zainteresowane stanowiskami kierowniczymi. Analiza ostatnich trzech pokoleń pracowników pokazała, że mężczyźni konsekwentnie wykazywali wyższe aspiracje do przywództwa niż kobiety, zwłaszcza w branżach zdominowanych przez mężczyzn, i że różnica aspiracji między płciami nie zmniejszyła się z biegiem czasu. 

Bardzo często było tak, że w wieku licealnym wszyscy wyobrażali sobie siebie w rolach kierowniczych ("Gdy dorosnę to będę szefem!"), ale w czasie studiów dochodziło do zmiany i kobiety tak jakby traciły chęć i już nie tak często postrzegały siebie jako liderki. 

W obecnych czasach wiele firm często podkreśla, że chce, aby więcej kobiet zajmowało stanowiska menedżerskie i zapewnia odpowiednie programy mentoringowe czy szkolenia. Mało kto jednak zwraca uwagę, że mniejsza obecność kobiet na stanowiskach przywódczych nie wynika tylko z dyskryminacji i uprzedzeń - bo te powody są najczęściej przytaczane - ale również z samego braku chęci. 

Mężczyźni częściej liderami 

Z analizy wynika, że zanim dana osoba dojdzie do zespołu kierowniczego (czyli ma już odpowiednie doświadczenie i co za tym idzie - wiek), na każdą kobietę-liderkę przypada 2,13 mężczyzn na podobnych stanowiskach. I jest to luka spowodowana wyłącznie brakiem zainteresowania kobiet, bez uwzględniania dodatkowych czynników, jak wspomniana dyskryminacja. 

Autorki projektu przekonują, że wprowadzane programy korporacyjne, mające na celu promowanie kobiet i usuwanie barier strukturalnych, mogą nigdy nie doprowadzić do parytetu na stanowiskach kierowniczych. Zauważają nawet, że firmy nie powinny przesadnie forsować takich działań, bo może się okazać, że zmuszają kobiety do zajmowania ról, których tak naprawdę nie chcą - a to nie jest wówczas dobre rozwiązanie.

Pełne badanie dostępne jest pod tym adresem.