Jak zarobić na gadaniu

Maciej Okraszewski ma 36 lat i przez wiele lat, jako dziennikarz zajmujący się tematyką zagraniczną, związany był z największymi polskimi tytułami prasowymi. W swoich artykułach opisywał, jak spędzał tygodnie w slumsach Buenos Aires, gdzie crack sieje spustoszenie wśród dzieci, a gra w piłkę jest dla miejscowych dziewczynek aktem buntu. Wysłuchiwał od hiszpańskich neonazistów, że nie wstydzą się trzymania w domach granatników, bo w ogródkach mają działka przeciwlotnicze. A także sprawdzał, ile można zarobić na córce, której „cudowny dotyk leczy raka, AIDS i cukrzycę”. W pewnym sensie równolegle do swej dziennikarskiej działalności prowadził też bloga „Dział zagraniczny”. Publikował na nim teksty, które nie miały szans znaleźć się w polskich mediach. – Wiem, że rządzą w nich działy reklamy i marketingu. Bardzo trudno jest być dziś dziennikarzem mierzącym się z bardziej ambitnymi tematami, bez rozproszenia. Ilość pracy spadająca dziś na dziennikarza, to, ile przeciętny redaktor ma dziś „klikalności” do wyrobienia, sprawia, że poza nielicznymi przypadkami nie można się skupić na materiałach, które są poważniejsze, trudniejsze – mówi. 

Patroni na wagę złota

Okraszewski po ponad ośmiu latach prowadzenia bloga postanowił jednak, że spróbuje opowiadać o świecie także w autorskim podcaście. Przez pierwsze miesiące uczył się wszystkiego, co związane z podcastami. – Wciąż miałem normę do wyrobienia w pracy, musiałem pisać, by mieć na rachunki. Szybko też zorientowałem się, ile czasu pochłania przygotowywanie podcastów, dlatego zdecydowałem się na Patronite. Uznałem, że jeśli „patroni” zechcą mi wpłacić 500 zł miesięcznie, to będzie kwota, którą mógłbym zarobić, pisząc jeden dodatkowy tekst. To znaczy, że z jednego będę mógł zrezygnować i ten czas poświęcić podcastowi. Gdy wpłaty zaczęły rosnąć, myślałem sobie, że 1,5 tys. zł pozwoli mi odetchnąć. Kompletnie nie spodziewałem się, że to będzie moja praca, główne źródło utrzymania. Ale przyszedł pierwszy lockdown i Polacy zaczęli wynagradzać twórców dających coś z siebie w tej trudnej chwili. Wpłaty wystrzeliły – opowiada. – Nagle miesięcznie miałem 7 tys. zł. Doszedłem do wniosku, że dalej mogę nagrywać w kuchni, ale wiedziałem już, że to jest przełom, że mogę mieć normalną pensję i robić ciekawe rzeczy. Gdy przekroczyłem 10–12 tys. zł, a to było w połowie zeszłego roku, postanowiłem, że przestaję współpracować z redakcjami i skupiam się na swoich działaniach. To przejście było dla mnie trudne, bycie szefem dla samego siebie oznacza pełną mobilizację. Musiałem kupić kalendarz – żartuje. 

Dziś Okraszewski, twórca „Działu Zagranicznego”, czyli jednego z najpopularniejszych polskich podcastów, na Patronite ma prawie 1900 patronów, którzy miesięcznie wpłacają ponad 26 tys. zł na to, by 36-latek mógł nagrywać kolejne odcinki podcastu. – Za nic nie chciałbym wrócić do pracy w redakcji. Dzięki podcastowi mogę robić to, co chcę, za pieniądze większe niż te, które zarabiałem w redakcjach. Dlatego powrotu do tamtego modelu już nie biorę pod uwagę – zdradza. 

Inny specjalista od spraw zagranicznych, twórca podcastu „Raport o stanie świata”, dziennikarz Dariusz Rosiak, co miesiąc może liczyć na ponad 73 tys. zł z Patronite. Jak informuje na swoim profilu w tymże portalu, co tydzień jego „Raportu” słucha 70 tys. osób w soboty i ok. 35 tys. w środy. 

Medium intymne

Początki podcastingu...