Zakręcona w zaplatanie

To historia naładowana emocjami. Rodziny chcącej wesprzeć 82-letniego seniora rodu w trudnym momencie rozstawania się z biznesem, który założył i rozwijał przez niemal 30 lat. I wnuczki, która po kilku nocach walki z myślami utwierdziła się w przekonaniu, że spontaniczną decyzję o kontynuacji pasji dziadka wcieli w życie, choćby nie wiem co.

Dzięki mediom społecznościowym wieść rozeszła się po stolicy szybko i szeroko. Do tego stopnia, że kilkanaście tygodni po przejęciu przez Katarzynę Nejman interesu dziadka, w małym sklepiku na warszawskiej Pradze Północ, pojawił się nawet zaciekawiony prezydent stolicy.

Gdy siedzimy w wiklinowych fotelach przy wiklinowym stoliku otoczone dziesiątkami mebli, mebelków, koszy, koszyczków, kapeluszy, lamp, abażurów, puzderek, tacek, kwietników, ławeczek i dziesiątek innych przedmiotów z wikliny bardzo dużych i całkiem małych, Katarzyna opowiada, jak na amen wkręciła się w plecionkarstwo i zaraziła pasją siostrę i tatę. Jest zakręcona, to widać, i ma do powiedzenia, tyle że w zasadzie nie wie od czego zacząć. Zaczynamy więc od początku.

Puste ściany

W czerwcu 2020 r., po trzech miesiącach zamknięcia z powodu lockdownu, dziadek Katarzyny Nejman i Anny Boreckiej postanowił zamknąć sklep z wikliną na warszawskiej Pradze. Biznes od dawna już nie szedł najlepiej, ale dopiero pandemia zadziałała niczym gwóźdź do trumny i Sylwester Nejman zdecydował, że rozdział, który zaczął w początkach lat 90. XX w., właśnie dobiegł końca.

W sklepie przy ul. Środkowej spędził kawał życia. Dla jego wnuczek, 27-letniej Kasi i nieco starszej siostry, to było jak wieczność. Wspomnienia z dzieciństwa miały dla nich kolor i zapach wikliny. Gdy więc dziadek ogłosił, że ze sklepem koniec, Katarzyna zdecydowała: „Nie ma na to zgody!”.

– Tak naprawdę, to mój bunt rodził się powoli – uściśla Katarzyna. – Najpierw rodzinnie zaakceptowaliśmy decyzję dziadka i postanowiliśmy mu pomóc w wyprzedaży asortymentu. Chcieliśmy zrobić wszystko, co w naszej mocy, by ograniczyć straty i by dziadek poczuł się możliwie najbardziej komfortowo. Przede wszystkim chodziło nam o wsparcie go w trudnym momencie żegnania się z pracą, którą kochał i której poświęcił niemal jedną trzecią część swojego życia – dodaje.

Magia wikliny

W czerwcu 2020 r. na stronie Siostry Plotą – firmy, którą w 2020 r. założyła z siostrą, by sprzedawać wyroby wyczarowywane szydełkiem przez Annę z recyklingowanej bawełny – ogłosiła informację o likwidacji sklepu i wyprzedaży po cenach hurtowych. Notkę wrzuciła też na działającą podczas pandemii grupę wsparcia dla kobiet Quarantine outfitters daily. Traf chciał, że ogłoszenie przeczytała Magda Jagnicka, stylistka i dziennikarka. W ciągu godziny pojawiła się w sklepie i od razu wrzuciła relację z wyprzedaży na Instagram. Ponad 43 tys. jej followersów nie pozostało obojętnych. Odzew był ogromny. – Po czterech dniach w liczącym 30 mkw. sklepiku nie zostało niemal nic. Puste ściany, ogołocony z koszyków sufit i podłoga. Patrzyłam, jak świat, w którym rosłam, znika i wtedy właśnie zdałam sobie sprawę i naprawdę poczułam, że nie jestem w stanie się z tym pogodzić – wspomina Katarzyna.

Dziadek od wielu lat napomykał, że kolejni jego znajomi przestają wyplatać, powoli odchodzą, a wraz z nimi bezpowrotnie znikają wzory i sploty, w jakich się specjalizowali. Dzieci nie kontynuują ich pasji i tradycja zanika. Siostry traktowały to jako smutną, ale jednostkową i osobistą historię dziadka. – Gdy jednak podczas wyprzedaży dziesiątki ludzi dzieliły się z nimi osobistymi historiami i wspomnieniami na temat wikliny, zrozumiałam, że zamknięcie sklepu dziadka jest egzemplifikacją znacznie szerszego procesu – zanikania tradycji polskiego plecionkarstwa. Gdy pojęłam, że na naszych oczach dogorywa część polskiego rzemiosła, nie wytrzymałam. Zdecydowałam, że muszę rzucić...