Wiemy, jak pokonać suszę

To historia o zdeterminowanym geniuszu, zręcznym inwestorze i małej polskiej firmie, która z Miechowa pod Krakowem trafia na agendę Światowej Organizacji Żywności (FAO - działającej w ramach ONZ). Hydrożele Artagro są unikatem na skalę globu – jako jedyne w swojej dziedzinie pozostają neutralne dla środowiska. Działają w prosty sposób: granulat, pył lub galaretka zaaplikowana do gleby gromadzi hektolitry wody, z których rośliny korzystają, gdy tygodniami nie pada deszcz lub nie ma możliwości ich podlania. Poza zastosowaniami w rolnictwie uratowały już m.in. jedno z najstarszych drzew w Polsce – Dąb Jagiellonów, a także aleję Kasztanowców na warszawskim Wilanowie. A to zaledwie mały wycinek ich możliwości. Czasem wynalazek to jednak nie wszystko. W biznesie znamy wiele przypadków, gdy genialny pomysł lub technologiczny patent nie stały się komercyjnym sukcesem. Przez wiele lat tak też było w przypadku hydrożeli Artagro.

Rozwinąć żagle

Ich koncepcja powstaje w 1997 r. z inicjatywy Edwarda Kulikowskiego, który rozpoczyna wtedy badania nad technologią produkcji superabsorbentów i polimerów do zastosowań przyrodniczych. Koncepcję rozwija przez ponad 15 lat. W tym czasie skuteczność jego produktów potwierdzają naukowcy m.in. z Politechniki Krakowskiej, Uniwersytetu Jagiellońskiego i Uniwersytetu Rolniczego w Krakowie.

Dopiero w 2012 r. powstaje spółka Artagro. Kulikowski oddaje wynalazek w ręce ludzi biznesu, by doprowadzili do sprzedaży jego produktu. Kolejne cztery lata zajmuje uruchomienie zakładu produkcyjnego w Miechowie. Jednak firmie nie udaje się przebić do szerszej świadomości. AgroNanoGel w wersji z tamtego okresu ma też pewne ograniczenia: technologia jest dobra, ale mało skalowalna. Sprawdza się w przydomowym ogródku i na niewielkich obszarach, ale nie ma mowy o szerszym zastosowaniu np. do upraw rolnych. Artagro potrzebuje wsparcia. Kogoś, kto dzięki rozumieniu rynku i odpowiednim przekształceniom wynalazku pozwoli firmie rozwinąć żagle i wypłynąć na międzynarodowe wody. Tym człowiekiem okazuje się Marek Ciborowski.

Wspomnienia z fabryki Trabanta

Marek Ciborowski, rocznik 1967, przychodzi na świat w Białymstoku. Jego rodzice pracują w urzędach i nic nie zapowiada nietypowej przyszłości syna. Choć otoczenie nie sprzyja przedsiębiorczości, Ciborowski szybko chwyta zasady wolnego rynku, na pięć lat przed jego wprowadzeniem w ojczyźnie. Jako 18-latek zapisuje się do programu wymiany młodzieżowej w ramach współpracy szkół w zaprzyjaźnionych krajach bloku wschodniego. Wyrusza do NRD razem z grupą kolegów z klasy. Ich wyjazd podzielony jest na dwie części: dwa tygodnie wypoczynku i pracę w fabryce Trabanta przez kolejną połowę miesiąca. - Składaliśmy elementy konstrukcji auta: sprzęgło trzeba było dopasować do pedału hamulca. To były pierwsze zarobione przeze mnie pieniądze i zarazem pierwsze zainwestowane. Kupiłem za nie elektronikę m.in. drukarki, które potem sprzedałem u nas w kraju – wspomina Marek Ciborowski.

Taki „prywatny import” gwarantuje wtedy spore zyski. A kto raz zasmakuje uczucia zwielokrotnionego pieniądza, zazwyczaj szuka kolejnych okazji. Wiele lat później to właśnie dzięki takim poszukiwaniom...